Milinković, Stanojlo

Malešni naturščik-epizodist, u Šijanovu Ko to tamo peva, pojavljuje se kao neko mitsko šumsko biće (Yoda? trol?), zaustavlja autobus, a kad ga nakon njegovog monologa o tom zašto je preorao put Paja Vujisić podigne kako bi ga maknuo, ispušta najslavniji urlik domaćeg filma: “Pusti me, zvaću decu, pusti me! Decooooo-ooo-ooo!”

Iz obližnjeg šumarka pojavljuju se “deca”, brkati dvometraši naoružani sjekirama (Šijan je namjerno uzeo košarkaše, iz kluba Radnički, valjda), “spašavaju” ga (“Tata! Tata!”), a onda vade nožine i kreću na gume autobusa, dok otac komandira: “Buši, hahaha, buši!” (s mekim š), bezubo se smijući.

Umro prije koju godinu u devedeset i nekoj, a Vreme mu je posvetilo tekst, kao da je bio filmska zvijezda,

• Đorđe Matić