Kenović, Ademir

Sarajevski režiser, neka vrsta Kusteminora, svojim je prvim filmovima (Kuduz, Ovo malo duše) pokazao da pripada sarajevskoj školi “magičnog” i “neo” realizma, pomalo jašući na trendu koji je većim dijelom oblikovao baš Kusturica. Njegovi filmovi nisu me baš zanimali kad su se pojavili, bilo je zanimljivijih stvari, a malo su i djelovali kao Sarajevo by numbers ostvarenja, sveprisutnog žanra od kojeg se tada teško moglo pobjeći, pa su mnogi razvili potpunu i snažnu antipatiju prema cijelom pravcu. Ono što me zanimalo jest da je Kenović za televiziju režirao nekoliko koncerata važnih bandova — dva Bijelog dugmeta (1987, 1989) te koncert Leba i soli. Rock-režiser je vani posebna struka i izazov (Scorsese, Hal Hartley), a u nas zanimanje rjeđe od… well, najrjeđih zanimanja, pa već samo zbog te činjenice Kenović zaslužuje mjesto u domaćoj “rock-wallhali”. Snimke su koliko se sjećam bile i solidno režirane, što stvar čini još boljom. Kenović je 1990-ih u kontekstu sarajevske kinematografije postao “kalif umjesto kalifa” ili, da upotrijebim upravo tamošnju parafrazu — “Halid umjesto Halida”.

  • Đorđe Matić