Galebovi

Momci domaći, uglavnom lokalni, pocrneli još od maja, vretenastih mišića, belih osmeha, selektivnih opažajnih moći, kao i pravi galebovi love ribe: tokom glavne sezone one sa severnih mora, ostavljajući ih već sutra ucveljene jer je bitan broj osvojenih, a vremena nema; pred kraj sezone lenjo, sito doviknu i za domaćim, dunavskim, moravskim, savskim, drinskim, koje su po pravilu nepoverljivije i lov na njih zahteva više truda.

Nepoznavanje stranih jezika je išlo u prilog, dve-tri reči nemačkog bilo je sasvim dovoljno, veći rečnik samo bi smanjio šanse. Meni su bili zanimljivi, prateći ih (što nije bilo teško jer su i plaže izgleda delili po teritorijama, tako da su uvek isti operisali na jednom mestu) mogle su se pratiti čitave letnje soaps… Bivši galebovi, ustomačeni, uglavnom po ceo dan na rivi uz bevandu, po dvojica, trojica za jednim stolom, vidljivo sporiji i nepovratno premešteni iz arene u gledalište.

• Majda Vojniković