Candyman
Kada bi se tražilo od mene da u relativno kratkom vremenu opišem totalno beznađe i sunovrat Beograda u 1990-im godinama prošlog veka, uradio bih to ukazavši na nekoliko stvari koje pripadaju onom ranijem dobu. Kao prvo, na prilog pod nazivom “Džez na Kolarcu”, u kome se vidi da su najbitnija svetska džez imena nastupala i na beogradskim pozornicama, a potom i na dokumentarac Dinka Tucakovića o trideset godina FEST-a, gde se govori i o gostima koji su dolazili u Beograd na ovaj filmski festival, poput Frensisa Forda Kopole, Džeka Nikolsona, Roberta de Nira i drugih najvećih filmskih zvezda, i nezaboravan deo ovog dokumentarca — intervju sa tada mladim Nikolsonom, snimljen u kolima koja prolaze pored Savezne skupštine.
U septembarskom broju magazina Duga (2002.) nalazi se članak Miljane Laketić koji je takođe bitan za istoriju modernog Beograda. Tekst se u osnovi bavi kućom koja se nalazi u Svetogorskoj ulici (nekad Ive Lole Ribara), odmah do zgrade pozorišta Atelje 212, koja je nekad pripadala porodici Grujić, a potom porodici Šećerović. Iako pojedine rečenice mogu da iznerviraju čitaoca, i to zbog prizemnog i patetičnog antikomunizma, zatim onog sterilnog “starobeogradskog” prenemaganja i ofucane glorifikacije “starih” beogradskih porodica, i pored svih navedenih manjkavosti, ovaj tekst je bitan zato što se u njemu nalazi deo vezan za prvu beogradsku diskoteku.
Ime Lazara Šećerovića najpre pamtim iz odjavnih špica raznih engleskih i američkih filmova. Na kraju filmova često je mogao da se vidi titl na kom je pisalo: “Sa engleskog preveo Lazar Šećerović”. U jednom intervjuu Slobe Konjovića, muzičkog urednika radija Studio B, ponovo sam naišao na ovo ime i saznao da je prvu diskoteku u Beogradu otvorio upravo on — Lazar Šećerović. Otvorena u aprilu 1967., predstavljala je prvu diskoteku ne samo u Beogradu već u čitavom socijalističkom svetu. Pohodili su je ondašnji beogradski džet-seteri: Marija Baksa, jedan od najvećih seks-simbola zemlje, zatim Lokica Stefanović, Miša Slovenac, fensi-gangster i plejboj sa karijerom u inostranstvu, kao i mnogi drugi. Ali u ovom novinskom članku saznajemo i za mnoga svetski poznata imena koja su posetila ovu diskoteku: Omar Šarif, Žilijet Greko, Žilber Beko, autori mjuzikla “Kosa”, kao i poznati modni kreatori Pako Raban i Pjer Karden koji su, u društvu najpoznatijih pariskih manekenki, proveli deo noći na tom mestu.
Zato priča o ovoj diskoteci iz 1960-ih i 1970-ih godina i njenim slavnim gostima takođe daje jasnu sliku o svoj odvratnosti 1990-ih godina. Teško bi bilo zamisliti Breda Pita, Vivian Vestvud ili Naomi Kempbel na podijumu požarevačke diskoteke Madona. A Lazar Šećerović, pored desetina filmova koje je preveo na srpski jezik, ostaće ipak najviše upamćen po svom najznačajnijem prevodu. On je, naime, sivi socrealistički običan dan preveo u svetlucavu, glamuroznu, svetsku disko-noć.
- Branko Rosić